Nieuwsbrief Gahate-Nepal, december 2023

 

 

 

Nieuwsbrief Gahate-Nepal, december 2023

 

Beste vrienden van Gahate-Nepal, namaste,

 

(Nepal 9 december 2023: Hoe vreemd het ook klinkt: de ongewoon harde landing van vlucht 282 Buddha Air tussen Tumlingtar en Kathmandu voelt aan als een opluchting! Meer dan een uur lang was het kleine vliegtuig tussen de uitlopers van de Himalaya de speelbal van hevige turbulentie en wind. Bovendien verhinderde een plots opkomende mist het zicht op de hoge toppen die gewoonlijk als geruststellend referentiepunt dienen. Geen wonder dat in de luchthaven alle binnenlandse vluchten braaf aan de grond zijn gebleven.

Het chaotisch toeterende verkeer, een uurtje later in Kathmandu, voelt dit keer zelfs veilig aan!)

 

Hoe vervelend het einde ook was, de tocht van twee weken langs de verschillende plaatsen waar Project Gahate-Nepal momenteel werkzaam is, was heel erg fijn .

Wanneer we er aankomen ligt Mangsima, waar we vier jaar geleden een Gezondheidscentrum konden bouwen, onder een stralende zon. We zijn een dag eerder dan voorzien en als het nieuwe minder lange maar erg steile pad ons uitzicht geeft op het centrum, valt meteen een heel deel van de vermoeidheid van ons af.

   

Om het geheugen even op te frissen: Mangsima is een heel uitgestrekt en moeilijk toegankelijk bergdorp  diep in het oosten van Nepal. Vier jaar geleden (2019) bouwden we hier, met de hulp van AFAS Foundation, een gezondheidscentrum. Verhinderd door Covid  en andere omstandigheden konden we nu pas het dorp opnieuw bezoeken. Het eerste wat ons opvalt is dat het centrum zelf er erg verzorgd bij ligt, sober maar goed onderhouden door gezondheids-assistent Tasbir en verpleegster Sujata. De voorbije twee jaar is ook Rupa erbij gekomen, de verantwoordelijke voor de kraamzorg, die zelf ook pas bevallen is, maar toch aan het werk, want ze wou absoluut een nieuwe patiënte verwelkomen.

 

Het tweede wat ons opvalt is van een heel andere aard: de Directeur van de enige school in Mangsima dringt er bij ons op aan om ook de school te bezoeken. Bij vorige gelegenheden was die telkens gesloten wegens vakantie. We weten dat dergelijke uitnodiging nooit zonder bepaalde bedoelingen is… maar – eerlijk is eerlijk – ditmaal is het heel terecht!

   

De school telt zo’n 150 leerlingen. Naast een klein kleuterklasje zijn er de vijf klassen lager onderwijs en drie klassen lager middelbaar. De gebouwen, het lerarenlokaaltje inbegrepen, zijn tot op de draad versleten, totaal onaangepast en onderkomen. De kinderen zijn van 10 tot 16 h op school. Er is geen drinkbaar water.

Er is een soort kantine, opgebouwd uit bamboematten waarin de sobere lunch wordt bereid: ze kunnen 15 roepies (+/- 9 eurocent) per lager schoolkind per dag daaraan besteden! Ze eten buiten en we vragen ons af wat dit betekent in het regenseizoen. Er is een computerklas met 3 computers voor 60 leerlingen! In de kleuterklas is omzeggens geen speelgoed.

Narendra, de directeur, een erg rustige man en zeer geëngageerd, voelt zich machteloos t.a.v. de vele noden van zijn school (het gouvernement beperkt zijn steun tot het betalen van de benoemde leerkrachten). Hij vertelt over de hele situatie zonder uitdrukkelijk om hulp te vragen, maar de noden zitten – niet vinger- maar vuistdik – in het verhaal verweven. Je moet blind zijn om ze niet te zien! Op onze vraag vertelt hij dat drinkbaar water voor hem absoluut het meest belangrijke is.

Het bezoek eindigt met een uitbundige dank- en afscheidsgroet van de hele school. Onze aandacht alleen al was blijkbaar een geschenk voor hen. (De vergadering van Comité Gahate volgende week kan niet anders dan hier uitvoerig bij stil staan!). Uiteraard is er ook over de werking op de andere plaatsen nog heel wat te vertellen. Dit doen we graag uitgebreid in een volgende Nieuwsbrief.

 

Graag willen we op het einde van 2023 iedereen die het voorbije jaar een steentje heeft bijgedragen om de kinderen van Nepal iets meer uitzicht te bieden op een menswaardige toekomst, van harte danken. We ondervinden en beseffen dat ook hier heel wat mensen te lijden hebben onder de duurdere leefomstandigheden en waarderen des te meer dat er tóch aandacht blijft voor hen die nóg zwaarder worden getroffen.