donderdag 19 november 2020
Oktober: corona wijkt voorlopig niet!
Terwijl wij hier leven met een hoop beperkingen omwille van Corona, is in Nepal het Dashain-festival in volle gang. Dashain is het grootste jaarlijkse feest van de Nepalezen (te vergelijken met onze Kerst- en Nieuwjaarsfeesten). Het vindt plaats na de moesson, tijdens de opkomst van de eerste heldere maan (de lucht is immers schoongespoeld door de moessonregens) van oktober en eindigt op de dag van de volle maan.
Maar ook voor hen wordt het duidelijk een feest in mineur. Een vriend uit Nepal schreef gisteren: “But the virus killed all expectations” (het virus heeft echter al onze verwachtingen de kop ingedrukt), want feesten kost geld, alles is duurder geworden en de lonen van de mensen zijn zo’n 60 tot 95 procent teruggevallen. Terwijl 2020 hét toeristisch jaar moest worden voor Nepal, ligt alle activiteit in de toeristische sector stil. De vele duizenden mensen die hiermee hun brood verdienden, vallen dit jaar gewoon zonder inkomen.
En toch… en toch zullen de kinderen weer hun vliegers oplaten, toch zullen er overal met bamboestokken grote schommels worden opgebouwd voor zowel kinderen als volwassenen. Toch zullen ze offers brengen om de godin Durga te bedanken voor de overwinning van het goede op het kwaad, van het leven op de dood!
Na een heel lange periode waarbij het door de lockdown en de moesson onmogelijk was om weg- of luchttransport vanuit Kathmandu naar het binnenland te organiseren, werd dat stilaan terug mogelijk. Zo kregen de verpleegster en laborant eindelijk de gevraagde beschermende pakken en kunnen ze veilig aan de slag in het gezondheidscentrum van Gahate, waar toch een beperkt aantal besmettingen werden vastgesteld. Gelukkig bleef het bij enkele geïsoleerde lichte gevallen en kwam er geen bredere uitbraak. In Mangsima, dat hoger gelegen is aan de voet van de Makalu, hebben ze zelfs niet gewacht op beschermingsmiddelen en is het werk onverminderd doorgegaan. De jaarlijkse vaccinatieperiode is er veilig afgerond tot tevredenheid van de groep moeders van jonge kinderen en uiteraard van de verpleegster. De opluchting is hier trouwens ook duidelijk voelbaar omdat ze, weliswaar met wat materiële schade, maar zonder slachtoffers de moessonperiode hebben overleefd. Omdat het dorp door zijn moeilijke bereikbaarheid bijna op natuurlijke wijze geïsoleerd ligt, is de kans op corona-besmetting hier gelukkig ook heel wat kleiner.
BELANGRIJK BERICHT
De scholen dicht ... ze blijven niet bij de pakken zitten!
De scholen zijn gesloten sedert maart en zullen, als alles meevalt, waarschijnlijk pas terug openen einde november. Een gering aantal scholen, meestal in de grote steden zoals Kathmandu en Birathnagar, kan online onderwijs aanbieden. Dat betekent meteen dat 80 % van de kinderen thuis zit zonder kans om hun kennis op peil te houden. Ze worden ingeschakeld in het huishouden en het werk en de kans is groot dat vooral heel wat meisjes hun studies noodgedwongen opgeven en niet meer naar school zullen terugkeren.
Om dit in Gahate zéker te vermijden hebben we in overleg met het schoolhoofd en leraar Prem beslist om de kinderen regelmatig takenboekjes te bezorgen en de ouders mee in te schakelen in dit studieplan. Door de aankoop van een printer, lamineermachine en alle nodige materiaal is het schoolcomité er op een bewonderenswaardige manier in geslaagd om de kinderen via regelmatige opdrachten terug aan het werk te zetten en ervoor te zorgen dat de leerachterstand binnen de perken blijft. In open lucht op het pleintje voor het gezondheidscentrum, worden de taken met hen doorgenomen en worden ze aangemoedigd om ondanks alles hun studies verder te zetten. Meteen werd bewust de aandacht getrokken op de veiligheid in deze pandemie en werd overal beschermingsmateriaal uitgedeeld. Daar de mensen heel erg dicht op elkaar leven en van nature al erg lichamelijk zijn, is veilige omgang hier een zeer relatief begrip.
Moesson 2020!
De onheilsberichten houden de laatste maanden niet alleen ons hier in de ban, ook Nepal heeft het zwaar te verduren. Alsof de corona-invasie nog niet genoeg onheil aanricht, wordt Nepal de laatste weken geteisterd door één van de ergste moessonregens van de voorbije jaren. Dat brengt niet enkel heel wat overstromingen met zich mee, maar vooral grondverschuivingen hebben al heel wat huizen verwoest en tientallen mensenlevens geëist.
Zoals je op de beelden hierbij kan zien werden dit jaar niet enkel of vooral de lager gelegen gedeelten van Nepal getroffen, ook Kathmandu en heel wat dorpen in het binnenland, waaronder Tumlingtar in Bojpur, een buurdorp van Gahate, hebben erg te lijden onder de hevige regen. Honderden woningen staan er onder water en een heel aantal huizen zijn ingestort.
Ondertussen slaagt de regering er ook niet in om vat te krijgen op de corona-epidemie. Dit kan ons niet verwonderen want in tal van landen is dit het geval. Alleen vormt het gebrek aan hulpmiddelen en medische infrastructuur hier een extra dreiging. Ook al ligt het officiële dodental nog altijd redelijk laag (6o geregistreerde covid-19 overlijdens), toch grijpt het virus gretig om zich heen en komen er dagelijks enkele honderden geregistreerde besmettingen bij. Hoe het in de bergdorpen gesteld is, weet niemand, want er is nog altijd geen binnenlands transport mogelijk (de wegen zijn trouwens grotendeels onberijdbaar door de moesson). We weten wel dat een heel aantal weergekeerde gastarbeiders, al of niet besmet, te voet naar hun dorpen zijn teruggegaan.
Tot nu toe hebben we nog geen bericht van besmettingen in de dorpen waar het project werkzaam is. De verpleger en laborant zijn in het gezondheidscentrum van Gahate nog altijd trouw op post. Op algemene verordening van het gouvernement echter zijn ze gedwongen werkloos: Gezondheidswerkers die niet beschikken over voldoende beschermingsmateriaal mogen hun job niet uitoefenen! En aangezien er geen binnenlandse vluchten mogelijk zijn, zijn we er, ondanks al onze goede wil, nog niet in geslaagd om de nodige mondmaskers ter plaatse te krijgen. Dr Lamsal beloofde om die zo snel mogelijk te bezorgen zodra op 17 augustus opnieuw binnenlandse vluchten mogelijk zijn. In tegenstelling tot wat in Nepal gebruikelijk is, hebben wij het personeel wel doorbetaald. Zonder inkomen zouden ze noodgedwongen naar hun dorpen zijn teruggekeerd en zouden ze werk hebben gezocht in een minder afgelegen locatie.
Ook de scholen in Nepal zijn nog altijd dicht en dit lijkt nog geruime tijd het geval te zijn. Daar in Gahate, zoals in al die vele dorpen in het binnenland, computers en internet een ongekende weelde zijn, is het een hele onderneming om te verhinderen dat de leerlingen een te grote leerachterstand oplopen. Gelukkig zijn de hoofdonderwijzer Dinesh en vooral leraar Prem heel gedreven en hebben ze middelen gevonden om een vorm van bijscholing te organiseren.
In Mangsima, het dorp dat nog meer geïsoleerd ligt aan de voet van de Himalaya, is tot nu toe geen enkele besmetting vastgesteld en al die tijd is ook het nieuwe gezondheidscentrum open gebleven. De jaarlijkse vaccinatieperiode is doorgegaan zoals gepland en het verplegend personeel is volop actief gebleven.
maandag 16 november 2020
Toen in maart alles nog goed was en de vooruitzichten rooskleurig!:
Door omstandigheden waren we dit voorjaar niet in de mogelijkheid om naar het project in Nepal af te reizen, wat niet betekent dat het werk daar is stilgevallen of dat de contacten verbroken zijn. Vooral, maar niet alleen uit Gahate, hebben we de voorbije maanden herhaaldelijk toch wel heel bemoedigende en fijne berichten ontvangen.
In het schooltje, waar vorig werkjaar de twee nieuwe klassen werden voltooid, is – onder impuls vooral van Dinesh, de hoofdonderwijzer en Prem, de leerkracht die erg veel belang hecht aan de sociale ontwikkeling van de kinderen en die je hierboven op foto ziet – heel wat in beweging gebracht en gerealiseerd. Twee jaar geleden reeds hadden ze in een soort ‘beleidsverklaring’ het voornemen uitgedrukt om van hun klein schooltje een soort modelschooltje te maken en ze deden toen beroep op ons om daartoe een aanzet te geven. Wij hebben hen toen onze steun beloofd, maar – ere wie ere toekomt – ze hebben zelf alles gepland en uitgewerkt en het resultaat mag er echt zijn:
Door de kinderen van het vijfde jaar vertrouwd te maken met computer, willen ze de overgang naar het middelbaar onderwijs vergemakkelijken. Bovendien werd voor de Engelse les een nieuwe methode uitgewerkt: bekende verhalen en sprookjes worden via computer en projector in het Engels voorgesteld en in de groep nagespeeld, zo worden Engelse taal en woordenschat bijna spelenderwijs aangeleerd.
Maar er is méér:
Gahate was altijd een ‘vergeten’ dorp en mensen hadden er het gevoel niet mee te tellen. De school wil de kinderen nu meer zelfbewust en zeker maken. Het is heel erg belangrijk dat ze zich kunnen voorstellen en in de openbaarheid komen. Naast de gewone vakken krijgen de leerlingen de kans om via muzikale opvoeding en de in Nepal zo belangrijke dansen, zichzelf in sociale zin te ontwikkelen.
Het doet ons enorm veel deugd dat mensen als Dinesh en Prem niet enkel afwachten wat wij, uiteraard dank zij de steun van jullie allemaal, daar realiseren, maar dat ze zelf initiatief nemen, de handen uit de mouwen steken en belangrijke vernieuwingen aanbrengen in het onderwijs. Prem zelf schrijft dat hij erg blij is dat hij nu voor het eerst in zijn 17-jarige loopbaan als leraar, de kans krijgt om die droom van dit soort sociaal geïntegreerd onderwijs waar te maken. Zo bouwt Gahate ‘zichzelf’ nu een nieuwe toekomst.
Ondertussen zijn ook in Mangsima, waar het gloednieuw gezondheidscentrum volop in gebruik is, de werken niet stil gevallen. De hele omgeving van het centrum werd opgefrist en de voorbereiding voor het aanbrengen van een omheining is volop bezig. Ook de bestelling van een degelijke vloerbekleding is lopende en binnenkort zal de plaatsing gebeuren.
Wij weten dat momenteel elke reis naar Nepal verboden is, maar hopen dat binnen 5 à 6 maanden de kust opnieuw veilig is en het opnieuw mogelijk is om het project ter plaatse op te volgen en – naar alle waarschijnlijkheid – in Mangsima een gezondheidskamp te organiseren.
Maar vooral: Er blijft nog altijd de stille hoop om ook in een hoger gelegen dorp, Karmarang, twee dagreizen verwijderd van Mangsima, een degelijk gezondheidscentrum op te bouwen.
Zoals jullie hebben gelezen in de nieuwsbrief van maart vorig jaar, brachten we in februari 2019 niet enkel aan Mangsima een bezoek, maar ook aan Karmarang.
Karmarang, een dorp in het Noord-Oosten van Num, is vanaf de rivier enkel te voet bereikbaar. Van de ca 2.500 inwoners, die in de heuvels meestal gegroepeerd wonen in 5 relatief kleine, iets vlakkere centra, verspreid over de enorme en sterk golvende oppervlakte, beschikken ongeveer de helft over elektriciteit. Daarmee zijn echter de meeste zegeningen geteld:
Water uit hoger gelegen bronnen is op een paar plaatsen beschikbaar in de vijf centra.
Een gemeenschappelijk primitief gemeenschapshuis ligt in het meest uitgebreide centrum vlakbij de enige toegangs’weg’ naar het dorp: een steil pad dat ons vanaf de rivier beneden in zo’n drie à vier uur naar boven brengt.
Het armoedige schooltje voor de 150 leerlingen barst zowat uit zijn voegen. De meeste kinderen moeten ‘s morgens en ’s avonds een paar uur lopen om de lessen te kunnen volgen. Bovendien kunnen heel wat kinderen, vanwege de grote afstanden, zelfs niet naar school. De oplossing voor de andere en meest leergierige kinderen vanuit de verste uithoeken van het dorp, lijkt simpel maar is efficiënt: ze logeren tegen een kleine vergoeding in gezinnen die dichter bij het schooltje gehuisvest zijn en gaan sporadisch naar hun eigen huis. Het is als het ware een originele vorm van internaat.
De verpleegster en vroedvrouw hebben onderdak gekregen in een hoek van het sowieso al te kleine schooltje. De uitrusting van hun primitief onderkomen bestaat uit een brits, een tafel met stoel en een kast! Een dokter komt er nooit. De bijeengeroepen dorpsraad dringt dan ook aan op de bouw van een nieuw gezondheidscentrum.
We weten dat de inwoners van Karmarang heel enthousiast, maar tegelijk een beetje jaloers, de bouw van het gezondheidscentrum in Mangsima hebben vernomen. Jammer genoeg zijn onze financiële mogelijkheden momenteel veel te beperkt om nu aan zo’n onderneming te beginnen. We hopen om hen binnen afzienbare tijd toch wat hoop te kunnen geven. Ze kijken er reikhalzend naar uit!
We houden jullie in elk geval op de hoogte van de evolutie van het project en hopen dat jullie allemaal veilig en gezond de huidige moeilijke tijd kunnen overbruggen.
Nepal wordt niet gespaard
Bij ons hier heerst voorzichtige opluchting: de corona-beperkingen worden soepeler en het land start voelbaar terug op… dit is bij óns! Want van een aantal landen horen we zo goed als niets in de dagelijkse nieuwsberichten. Dit geldt ook voor Nepal. Pas wanneer de lokale berichten doorsijpelen en je rekening houdt met de plaatselijke situatie, dringt de ernst van de plaatselijke situatie door. Nochtans zijn de officiële cijfers op het eerste gezicht niet zo zwaar, zéker niet als we ze vergelijken met de berichten die we hier in België dagelijks te horen kregen enkele weken geleden.
Nepal is nu 70 dagen in totale lockdown en op 31 mei telde het land officieel 1.401 corona-patiënten. Toen waren een aantal ziekenhuizen echter al volzet en telde Nepal nog 442 beschikbare isolatie-bedden. Op 4 juni, dus vier dagen later, werden officieel 2.634 patiënten gemeld en waren volgens die officiële berichtgeving reeds 10 mensen overleden.
Maar vooral de nabije toekomst ziet er echt minder rooskleurig uit:
Op 3 juni, één dag nadat we hem hadden gevraagd om in de gezondheidspost van Gahate zéker voldoende beschermingsmateriaal te voorzien, mailde Dr Lamsal, die samenwerkt met ons in het project: De corona-besmettingen nemen toe en het wordt een echte pandemie. Elke dag komen vijf- tot zevenduizend Nepalezen terug naar huis vanuit India. Velen van hen zijn besmet. Het gouvernement is van plan om elke dag 3.500 gastarbeiders terug te halen. Er zijn meer dan 4 miljoen mensen van hier die in het buitenland werken. Het gouvernement wil 500.000 van hen terugbrengen uit India en nog eens 700.000 van elders… “
Dit terughalen van de gastarbeiders is echter broodnodig want de meesten van hen zijn bij het uitbreken van de epidemie zonder boe of ba en vooral zonder vergoeding door hun werkgevers op straat gezet. Jammer is wel dat bijna alle voorzieningen ontbreken om die duizenden mensen op te vangen. Velen komen toe zonder geld en middelen en overnachten noodgedwongen in open lucht om dan te voet naar hun dorp terug te keren, met alle risico’s van verdere besmetting daaraan verbonden. In Kathmandu worden in alle haast lokalen klaargemaakt en zelfs hotels worden opgevorderd om diegene die duidelijk besmet zijn, in quarantaine op te vangen. De meeste ziekenhuisbedden zijn al volzet! Er is echter meer!
Op 4 juni blokletterde The Kathmandu Post: The lockdown is killing the poor and the marginalised! (De lockdown is dodelijk voor de armen en de marginalen.) en dan kwam het schrijnende verhaal van Malar Sada, die als gastarbeider werkte in India en op 19 april berooid terugkeerde. Vanuit Biratnagar legde hij de 120 km naar huis te voet af. Maar daar begon alle voedsel te ontbreken want lockdown betekent geen werk en zonder werk is er ook geen inkomen. De drie zoons die ook in India werkten zitten nog vast in Gurajat en ook zij staan daar op straat en konden niets opsturen voor Malar, zijn vrouw, de twee schoondochters en de vier kleinkinderen. Op 18 mei stierf de man van ontbering. (Op de overlijdensakte moest de familie invullen dat hij aan astma was overleden…) Malar is één van de velen en voor de families ontbreken alle sociale voorzieningen!
Bij ons hier heerst voorzichtige opluchting: de corona-beperkingen worden soepeler en het land start voelbaar terug op… dit is bij óns! Want van een aantal landen horen we zo goed als niets in de dagelijkse nieuwsberichten. Dit geldt ook voor Nepal. Pas wanneer de lokale berichten doorsijpelen en je rekening houdt met de plaatselijke situatie, dringt de ernst van de plaatselijke situatie door. Nochtans zijn de officiële cijfers op het eerste gezicht niet zo zwaar, zéker niet als we ze vergelijken met de berichten die we hier in België dagelijks te horen kregen enkele weken geleden.We hoopten nog: "Door gebrek aan medische infrastructuur sterven in het binnenland ook in niet-coronatijden heel wat mensen aan banale aandoeningen, kinderen op de eerste plaats natuurlijk. Wat zouden dan de gevolgen zijn indien een uitbraak van Covid 19 zich zou voordoen?...
In de dorpen gaat het leven gewoon verder.
In het binnenland is de situatie weer helemaal anders. De dorpen liggen meestal een hele afstand van elkaar. De genomen maatregelen zullen sowieso niet opgevolgd worden want om te overleven dient iedereen die een lapje grond heeft, dit verder te bewerken. De scholen zijn er wel gesloten maar de mensen leven heel dicht bij elkaar en zijn heel lichamelijk in de omgang. Social distancing is een onbekend en onbestaand begrip in hun cultuur… .
Indien het er ooit tot een echte uitbraak komt zijn de gevolgen niet te overzien! Want:
In Nepal zijn er weliswaar goed opgeleide Nepalese artsen en verpleegpersoneel. Alle gangbare medicamenten zijn in Kathmandu voorradig en verkrijgbaar. Daar zijn heel wat ziekenhuizen waar zelfs hartoperaties, niertransplantaties en nierdialyse kunnen plaatsvinden en waar alle moderne therapieën worden aangeboden. Er is dus medische hulp voorhanden.
Maar: - slechts heel weinig Nepalezen kunnen dat betalen. Er is geen ziekteverzekering en de Staat kan zijn belofte van gratis gezondheidszorg niet nakomen.
Goede medische zorg is alleen bereikbaar in de Kathmanduvallei. In de weinige en kleine ziekenhuizen in de andere districten is zelden behoorlijke zorgverlening voorhanden.
De Nepalese artsen willen na hun opleiding Kathmandu niet verlaten. Ze genieten liever van de kansen en mogelijkheden die de hoofdstad hen biedt of wijken uit naar de VS, Canada of Engeland. Zo verliest Nepal elk jaar zijn beste artsen. De artsen die er wél blijven werken vaak wel erg hard.
Op veel plaatsen in het binnenland zijn wel een soort medische posten (Gezondheidsposten), maar over het algemeen beschikken die over veel te weinig middelen. Zoals jullie weten probeert Project Gahate-Nepal, samen met heel wat andere projecten daaraan dan ook een bijdrage te leveren door het bezorgen van een degelijke infrastructuur aan die posten, zoals in Gahate zelf en vorig werkjaar in Mangsima:
April 2020: Corona heeft ons, maar ok Nepal in zijn greep
Zo’n 14-tal dagen geleden heeft Nepal stapsgewijs zijn grenzen gesloten voor toeristen en inkomend personenverkeer. Op dat tijdstip waren een vijftal corona besmettingen vastgesteld bij Nepalezen die terugkwamen uit het buitenland. Gaandeweg werd het luchtverkeer stilgelegd (blijft zo tot 30 april) en werden trekkers en toeristen geëvacueerd. Een paar dagen geleden stuurde Thsering, onze vertrouwde Sherpa, die recent een klein trekkingsbureau heeft uitgebouwd, ons het volgende bericht: “It’s a very difficult time here in nepal this year I don’t have any trek because of the virus lockdown” (we beleven hier een moeilijke tijd in Nepal, dit jaar kan ik geen enkele trekking organiseren wegens de lockdown)!
Aan Manoj, die als ingenieur werkt aan de bouw van de dam (waterkrachtcentrale) in Num, is door zijn Indische werkgever gevraagd om, uit vrees voor besmetting, tot de crisis voorbij is permanent op de werksite te verblijven. Hoewel zijn thuis slechts enkele kilometer verder ligt, bewoont hij nu, samen met zijn kersverse bruid Puja, één van de huizen die hij zelf heeft ontworpen voor de Indische stafleden van de onderneming.
Nepal heeft dus, in navolging van de Westerse landen, een strenge quarantaine maatregel genomen, iets wat op zijn zachts gezegd weinig zin heeft: In Kathmandu leven immers twee miljoen mensen op elkaar gepakt. Op enkele vierkante meter wonen tien, twaalf mensen samen, dicht bijeen in steegjes en pleintjes. De meesten van die mensen leven van dag tot dag: wat ze die dag verdienen, vaak via het toerisme (dat er nu niet is) houdt hen en hun gezin in leven. Dit wordt hen momenteel door deze maatregel onmogelijk gemaakt… ! Ze moeten binnen blijven en daar wordt – de Nepalese politie kennende – met vaak niet zo zachtzinnige methodes de hand aan gehouden. In de krant The Kathmandu Post van 6 april stond:
“The government doesn’t know the side effect on people by extending the lockdown😓 again and again. How the normal people are going to live? Are they going to come up with any solution? Who will be responsible for the people who are dying due to hungers especially people who used to work whole day and buy the food by that money for the dinner!”
“De regering beseft nog altijd niet wat van de uitgebreide lockdown de gevolgen zijn voor de mensen. Hoe moeten de gewone mensen in leven blijven? Zullen ze daarvoor een oplossing bieden? Wie zal de verantwoordelijkheid nemen voor de mensen die sterven van honger, vooral die mensen die gewoonlijk de hele dag moeten werken om het nodige voedsel te kunnen kopen zodat ze ’s avonds kunnen eten?”
Momenteel ligt de hoofdstad, waar het normaal krioelt van het leven, er in elk geval troosteloos en verlaten bij. Waren worden nog uitgestald, maar klanten zijn er niet,zelfs geen vooorbijgangers.
Abonneren op:
Posts (Atom)