Communicatie verbeteren.

Eén van de meest opvallende problemen in het kader van Project Gahate is de gebrekkige communicatie. Zo is ons van langs om meer duidelijk geworden.
Dit komt tot uiting op verschillende vlakken: Enkel mailverkeer heeft een zekere mate van betrouwbaarheid en dit kan dan enkel met die mensen ter plekke, die beschikken over de nodige apparatuur en op plaatsen waar verbinding mogelijk is. Door deze beperkingen is rechtstreeks contact met Gahate al uitgesloten! Daar is noch telefonisch, noch mailverkeer mogelijk!!
Een tweede beperking is uiteraard de taal: voor ons hier is de Nepalese taal zoveel als chinees en het Engels van de meeste van onze correspondenten is eerder gebrekkig. Gelukkig in dat opzicht hebben wij een goede tolk in de persoon van Manoj, een erg fijne jonge man die we leerden kennen toe hij 11 jaar oud was en waarvan we (met behulp van vrienden) de studies hebben bekostigd. Momenteel is hij 22 jaar en laatstejaars student Burgerlijk Ingenieur in Kathmandu. Ook Dilli en Dr Lamsal spreken Engels.
Een derde beperking is dan nog het cultuurverschil dat verantwoordelijk is voor heel wat misverstanden en verschillen in waardebepaling.

Zoals reeds duidelijk werd uit voorgaande bijdragen blijkt de uitbouw van een labo bij het gezondheidscentrum, voor onze coördinatoren prioriteit te krijgen op verbetering van de  watertoevoer, electriciteitsvoorziening en herstel en uitbouw van de school. Misschien is dit terecht. Maar juist om daar meer zicht op te krijgen zouden we heel graag de betrokkenen zelf aan het woord horen, op de eerste plaats de medewerkers in het centrum: Nilmanee, Samjana en Radha, maar ook het schoolhoofd en de leerkrachten ter plaatse.
Dat is dan ook de aanleiding tot een vraag aan onze student, Manoj, of hij het haalbaar ziet om in onze plaats contact te nemen met die betrokken mensen ter plaatse in Gahate. Daar hij in oktober terugkeert naar zijn geboorteplaats Num, die ook gelegen is in de Arunvallei, net als Gahate, willen we hem vragen of hij bereid is om een omweg te maken en de tijd te nemen om met die mensen in gesprek te gaan.

Manoj met zijn zussen en een vriendin.

 

Dit is niet vanzelfsprekend, want normaal gesproken doet hij deze reis naar zijn dorp slecht éénmaal per jaar, ter gelegenheid van het Festival = het feest van het licht, in oktober, en ziet hij zijn ouders en familie alleen bij die gelegenheid. Voor ons zou het in elk geval een grote hulp zijn en we willen hem vrijblijvend de vraag stellen.

Eventjes terugblikken.

Project Gahate is nu acht maanden oud en - dank zij de inzet van de coördinatoren in Kathmandu en vooral dank zij de gedrevenheid van onze drie personeelsleden in het kleine gezondheidscentrum, maar evenzeer dank zij de aanmoedigingen en de financiële steun van zoveel mensen hier - is er al heel wat gebeurd voor de bevolking van Gahate.
Uiteraard blijft er nog heel veel te doen.
Toevoer van water en electriciteit zijn nog altijd dramatisch slecht. De bevolking die in erg armoedige omstandigheden probeert te overleven, blijft nog altijd verstoken van een groot aantal voorzieningen, die voor ons vanzelfsprekend zijn.

Om maar één situatie te noemen: Toen we in mei in Gahate waren, nam de hoofdonderwijzer ons mee een eindje het dorp in (er is geen centrum en de huizen liggen her en der verspreid over een grote oppervlakte). We maakten kennis met een 13-jarige jongen die op een rustbed lag met boven zijn benen een soort primitieve overkoepeling, zodat niets op zijn benen kon drukken. Toen de onderwijzer het doek wegtrok kwamen een been en bovenbeen tevoorschijn met afschuwelijke brandwonden. De jongen had, bij het werk (kinderarbeid) een kan zuur over zijn been gekregen. Hij was weggebracht naar het dichtstbije stadje en van daar naar Kathmandu. De dorpelingen hadden vanuit het weinige dat ze zelf bezaten, wat geld bijeengebracht voor zijn behandeling, maar toen dat weinige geld op was werd hij teruggestuurd naar het dorp en bleven de verwondingen onbehandeld... .

Dit en zoveel andere schrijnende verhalen dwingen ons om verder te gaan en beroep te blijven doen op zoveel sociaal bewogen mensen!

Recente ontwikkelingen

We zijn ondertussen begin september en dus is in Nepal het regenseizoen nog volop bezig. Dit betekent echter niet dat het project zou zijn ingedommeld of weggespoeld, integendeel.
Terwijl we in een vorig bericht konden melden dat de verpleegster, Samjana, in Kathmandu een bijscholing en opleiding zou gaan volgen, kregen we ondertussen via mail te lezen dat de opleiding met succes werd beëindigd en dat de bevolking van Gahate daar nu al volop de vruchten van plukt. Hopelijk kunnen op die manier de hoge kindersterfte en de gevaren voor moeder en kind bij de bevalling worden teruggedrongen. Ook Radha, ons vriendelijk manusje-van-alles, was blijkbaar heel tevreden met de nieuwe dingen die haar collega had geleerd en meegebracht.
Nilmanee, die vooral werkt als maatschappelijke assistent, heeft sedert vorige week zijn bijscholing in Khandbari beëindigd en zou nu exames doen voor zijn 'master degree'. Wat deze titel in Nepal juist betekent is niet zo duidelijk, het bewijst wel dat onze medewerkers in Gahate leergierig zijn en vooruit willen, wat voor het kleine gezondheidscentrum en de bewoners van Gahate alleen maar voordelig kan zijn.

Er is nog een tweede vooruitgang aan te kondigen.
Enkele maandan geleden was in een bericht op deze blog sprake van het inrichten van een klein labo. Vooral Dr Lamsal en de andere coördinator Dilli drongen daarop aan. Hoewel ook wij beseften dat zo'n labo uiterst nuttig zou kunnen zijn in het detecteren van ziektes en de diagnosestelling, hadden we toch niet toegezegd om de nodige instrumenten aan te schaffen. We vonden de infrastructuur in Gahate voorlopig onvoldoende geschikt en bovendien vroegen wij ons af wie voldoende deskundig en bekwaam zou zijn om dat labo te bedienen.
De realiteit heeft ons ondertussen achterhaald want Dilli meldde enkele dagen geleden dat zij, Dr Lamsal en Dilli zelf, toch de uitrusting van een bescheiden labo hadden aangekocht. De aankoopprijs bedroeg zo'n 95.000 Nepalese Rupees (of +/- 930 euro). Voorlopig bevindt die uitrusting zich nog in Kathmandu, maar ze is klaar om te worden overgebracht naar Gahate.
Uiteraard is dit een positief gegeven, want het bewijst dat de coördinatoren van het project in Nepal zelf aan de slag gaan en vastbesloten zijn om het kleine gezondheidscentrum verder uit te bouwen. Naar alle waarschijnlijkheid zal dit ook het aanleggen van de nodige voorzieningen in het gezondheidscentrum bespoedigen.
 Een tweede positief gegeven is, dat zij nu op zoek zijn naar een bediende die de technische kennis en vaardigheid bezit om het labo effectief te bedienen. Dat zij nu op zoek zijn naar sponsors om het salaris van deze vierde bediende te bekostigen kan ons niet verbazen.

Op de geplande bijeenkomst van ons Comité Gahate, volgende week, zal dit punt dan ook zeker op de agenda komen.