Op 22 februari reizen Hilde, Albert en zijn zoon Ruben en Werner af naar Nepal en Gahate.
Op onze bijeenkomst van Comité Gahate, vorige maandag, in de voorbereiding die afreis, zijn een aantal werkpunten voorbereid.
- We willen nagaan hoe het gezondheidscentrum momenteel functioneert en overleggen met het personeel en het dorpscomité wat er op de eerste plaats dient te gebeuren ivm de voorzieningen voor en de aanpassing van het gebouw zelf.
- Met de leerkrachten zouden we nagaan hoe de herstellingen aan het schoolgebouw kunnen worden gerealiseerd en of er de mogelijkheid is om een soort sponsorprogramma op te zetten waarbij individuele kinderen kunnen worden gesponsord. Bovendien willen we de mogelijkheid nagaan om één of twee leraren Engels tijdelijk aan te werven onder bepaalde voorwaarden.
- Wat de uitbreiding van de drinkwatervoorziening betreft: dit project is nog te vaag en dient zéker meer voorbereiding.
In verband hiermee hebben we gemaild en geskypt
met Manoj.
Hij is uiteraard akkoord met de idee om met het
dorpscomité van Gahate en met de personeelsleden te praten over het
gezondheidscentrum.
Hij is er wel van overtuigd, voortgaande op zijn eerdere
contacten, dat de eerste bekommernis van het dorp inderdaad het
gezondheidscentrum is.
In verband daarmee zegt hij dat er kan uitgekeken worden
wat de dorpelingen zelf kunnen doen en dat de afwerking in fasen geen probleem
moet zijn.
Hij zegt verder dat het geen probleem kan zijn om een geschikte
bouwplaats te vinden (veel bouwvoorschriften zullen er wel niet zijn!) en dat
het moet mogelijk zijn een elektrische leiding en aftakpunt voor (drink!)water tot daar
te krijgen.
In verband met de school zegt hij dat we in het gesprek
daarover niet enkel de leerkrachten, maar best ook het dorpscomité
betrekken.
Met het idee van een 'sponsoring' per leerling gaat hij
helemaal mee. Hij ziet het goed mogelijk om met foto's en bijhorende namen te
werken.
In ons gesprek daarover zei hij dat het feit dat zo weinig
kinderen naar school komen te maken heeft met de afstand, het gebrek aan
financiële middelen, maar vooral ook met het feit dat heel wat ouders het nut
van school niet inzien (er zijn toch geen vervolgmogelijkheden voor iemand die
de lagere school af heeft) en hun kinderen dan liever thuis en op het veld laten
helpen. Hij zegt dat het al een heel verschil zou maken als de kinderen die naar
school komen daar iets te eten zouden krijgen, of bv twee keer per jaar een
uniform zouden krijgen of schoenen en kousen. Dit heeft enerzijds te maken met
het feit dat de kinderen soms twee uur te voet naar school komen (wat op
zichzelf niet zo erg is, zegt hij) en dan erg hongerig zijn en nog moeten wachten
tot ze terug thuis zijn alvorens ze iets te eten krijgen. Bovendien zegt hij,
kan het feit dat naar school gaan beloond wordt door een materiële of financiële
bijdrage, de ouders over de streep halen en kan dat meteen ervoor zorgen dat ze
hun kinderen laten schoollopen. Zo wordt het materieel voordeel een pedagogisch argument!
Bovendien kan daaraan gekoppeld worden dat de kinderen die voordelen verliezen
als ze (te dikwijls) spijbelen.
Hij bevestigt dat er een voortdurend tekort is aan zelfs
het meest gewone didactisch materiaal. Hij zegt dat dit materiaal zowel in Kathmandu als
in Kadbhari te verkrijgen is, zodat wij zelf het van daar kunnen meenemen.
In een volgende mail zullen we er bij hem en Dr Lamsal nog
eens op aandringen om de ontvangstceremonie tot een minimum te beperken en ons
vooral de kans te geven om het dorpsleven in al zijn facetten te kunnen
observeren, inclusief uiteraard het gezondheidscentrum en de
school.
Na onze terugkeer (7 maart) van Nepal krijgen jullie uiteraard meer nieuws. Wil alvast noteren dat er zeker een uitnodiging volgt, zodat jullie in mei of juni alle informatie uitgebreid kunnen bekijken en beluisteren.
