Wie dacht of hoopte dat - na de aardbevingen van april-mei - Nepal nu wel het ergste achter de rug had, komt werkelijk bedrogen uit. De naweeën van de natuurramp sleepten maandenlang aan en slepen nog altijd aan en de hulpverlening komt uiterst traag of, in een heel aantal afgelegen dorpen, helemaal niet op gang. Dit heeft tot gevolg dat honderden mensen nog altijd dakloos zijn. Ze leven in uitgestrekte en vaak heel primitieve tentenkampen, meestal ergens aan de rand van de steden. Zo hebben ze het regenseizoen overleefd en proberen terug een leven op te bouwen. De winters zijn in de vallei van Kathmandu weliswaar niet zo heel streng, maar het weer wordt wel soms guur en kouder. Hoe het in de dorpen hoger in de heuvels gesteld is, weten we maar heel gedeeltelijk. Manoj, die nog altijd probeert om zoveel mogelijk hulpgoederen te verzamelen en uit te delen aan de meest getroffen gezinnen, vertelt dat er nog altijd hele dorpen zijn, waar geen enkele hulp geboden is. En daar neemt de winter wél serieuze vormen aan!
Dat is één element dat nog altijd een erg belangrijke impact heeft. Een tweede is minstens even in grijpend. Volgens de Nepalezen zelf nog veel ingrijpender dan de aardbevingen: de politieke situatie zet het land in zijn geheel tientallen jaren achteruit.
