In de dorpen gaat het leven gewoon verder.

In het binnenland is de situatie weer helemaal anders. De dorpen liggen meestal een hele afstand van elkaar. De genomen maatregelen zullen sowieso niet opgevolgd worden want om te overleven dient iedereen die een lapje grond heeft, dit verder te bewerken. De scholen zijn er wel gesloten maar de mensen leven heel dicht bij elkaar en zijn heel lichamelijk in de omgang. Social distancing is een onbekend en onbestaand begrip in hun cultuur… . Indien het er ooit tot een echte uitbraak komt zijn de gevolgen niet te overzien! Want: In Nepal zijn er weliswaar goed opgeleide Nepalese artsen en verpleegpersoneel. Alle gangbare medicamenten zijn in Kathmandu voorradig en verkrijgbaar. Daar zijn heel wat ziekenhuizen waar zelfs hartoperaties, niertransplantaties en nierdialyse kunnen plaatsvinden en waar alle moderne therapieën worden aangeboden. Er is dus medische hulp voorhanden. Maar: - slechts heel weinig Nepalezen kunnen dat betalen. Er is geen ziekteverzekering en de Staat kan zijn belofte van gratis gezondheidszorg niet nakomen. Goede medische zorg is alleen bereikbaar in de Kathmanduvallei. In de weinige en kleine ziekenhuizen in de andere districten is zelden behoorlijke zorgverlening voorhanden. De Nepalese artsen willen na hun opleiding Kathmandu niet verlaten. Ze genieten liever van de kansen en mogelijkheden die de hoofdstad hen biedt of wijken uit naar de VS, Canada of Engeland. Zo verliest Nepal elk jaar zijn beste artsen. De artsen die er wél blijven werken vaak wel erg hard. Op veel plaatsen in het binnenland zijn wel een soort medische posten (Gezondheidsposten), maar over het algemeen beschikken die over veel te weinig middelen. Zoals jullie weten probeert Project Gahate-Nepal, samen met heel wat andere projecten daaraan dan ook een bijdrage te leveren door het bezorgen van een degelijke infrastructuur aan die posten, zoals in Gahate zelf en vorig werkjaar in Mangsima: