Communicatie verbeteren.

Eén van de meest opvallende problemen in het kader van Project Gahate is de gebrekkige communicatie. Zo is ons van langs om meer duidelijk geworden.
Dit komt tot uiting op verschillende vlakken: Enkel mailverkeer heeft een zekere mate van betrouwbaarheid en dit kan dan enkel met die mensen ter plekke, die beschikken over de nodige apparatuur en op plaatsen waar verbinding mogelijk is. Door deze beperkingen is rechtstreeks contact met Gahate al uitgesloten! Daar is noch telefonisch, noch mailverkeer mogelijk!!
Een tweede beperking is uiteraard de taal: voor ons hier is de Nepalese taal zoveel als chinees en het Engels van de meeste van onze correspondenten is eerder gebrekkig. Gelukkig in dat opzicht hebben wij een goede tolk in de persoon van Manoj, een erg fijne jonge man die we leerden kennen toe hij 11 jaar oud was en waarvan we (met behulp van vrienden) de studies hebben bekostigd. Momenteel is hij 22 jaar en laatstejaars student Burgerlijk Ingenieur in Kathmandu. Ook Dilli en Dr Lamsal spreken Engels.
Een derde beperking is dan nog het cultuurverschil dat verantwoordelijk is voor heel wat misverstanden en verschillen in waardebepaling.

Zoals reeds duidelijk werd uit voorgaande bijdragen blijkt de uitbouw van een labo bij het gezondheidscentrum, voor onze coördinatoren prioriteit te krijgen op verbetering van de  watertoevoer, electriciteitsvoorziening en herstel en uitbouw van de school. Misschien is dit terecht. Maar juist om daar meer zicht op te krijgen zouden we heel graag de betrokkenen zelf aan het woord horen, op de eerste plaats de medewerkers in het centrum: Nilmanee, Samjana en Radha, maar ook het schoolhoofd en de leerkrachten ter plaatse.
Dat is dan ook de aanleiding tot een vraag aan onze student, Manoj, of hij het haalbaar ziet om in onze plaats contact te nemen met die betrokken mensen ter plaatse in Gahate. Daar hij in oktober terugkeert naar zijn geboorteplaats Num, die ook gelegen is in de Arunvallei, net als Gahate, willen we hem vragen of hij bereid is om een omweg te maken en de tijd te nemen om met die mensen in gesprek te gaan.

Manoj met zijn zussen en een vriendin.

 

Dit is niet vanzelfsprekend, want normaal gesproken doet hij deze reis naar zijn dorp slecht éénmaal per jaar, ter gelegenheid van het Festival = het feest van het licht, in oktober, en ziet hij zijn ouders en familie alleen bij die gelegenheid. Voor ons zou het in elk geval een grote hulp zijn en we willen hem vrijblijvend de vraag stellen.