November 2018 en een vijfde gezondheidskamp in Gahate.

Het is bijna een traditie geworden en de mensen van Gahate kijken ernaar uit: het jaarlijkse gezondheidskamp mocht ook dit jaar niet ontbreken.
Marleen, die al vier keer belangeloos ten dienste stond van de bewoners, was dit jaar verhinderd, maar we werden schitterend gedepanneerd door Wim, een kinderarts die in Duitsland werkzaam is. Hij kreeg de assistentie van Suresh Pokhrel, een minzame, al wat oudere Nepalese dokter. De samenwerking ook met de vaste staf van het gezondheidscentrum verliep schitterend en ook dit jaar werden, tot tevredenheid van de bewoners, heel wat medische zorgen verstrekt. Uiteraard maakten heel wat ouders gebruik van het feit dat een kinderarts aanwezig was, om  hun kinderen te laten onderzoeken. Zo kwamen we ook te weten dat er gelukkig en op min of meer regelmatige basis wordt gezorgd voor de nodige inentingen van de jonggeborenen. Dat op zich is al een geruststelling en een hele vooruitgang.

Dat is trouwens niet het enige initiatief van de gemeenschap. Weliswaar localiseert zich dat op een heel ander gebied, maar op eigen initiatief hebben ze een voetbalplein aangelegd en wordt er bijna dagelijks een voetbalmach georganiseerd, waar heel wat volk komt supporteren! We hadden hen  bij een vorige gelegenheid al voetballen bezorgd en die komen nu goed van pas.

Twee nieuwe klassen voor het schooltje in Gahate.

Al geruime tijd was het oude schooltje van Gahate te klein voor de 120 kinderen .Daarom werd besloten om twee nieuwe klaslokalen te bouwen. Het plan is om één ervan te gebruiken als lokaal voor de computerklas die is gepland, zoals je tevoren reeds kon lezen.
Op relatief korte tijd werden de klassen gerealiseerd: de traditionele bouwmethode werd gebruikt: uit de bedding van de Arun rivier werden grote en kleine keien aangevoerd. Deze worden zo afgeplat dat ze bruikbaar worden om de muren op te trekken. Eén belangrijk detail hebben ze ondertussen wel aangeleerd: door het gebruik en verankeren van een metalen constructie als basis wordt het gebouw nu als een geheel opgetrokken. Bij een eventuele aardbeving, die toch veelvuldig voorkomt in de streek, gedraagt het gebouw zich als één blok die innerlijk verstevigd is en dus veel weerstandiger dan de traditionele gebouwen.
In elk geval: ze hebben er iets moois van gemaakt en wachten  enkel op de plafond en een vloer om de klassen in gebruik te nemen.

Een toekomst voor Sarkar.

We kregen we een belangrijke vraag van Mr Gautam. Deze man is superintendent bij de Nepalese Politie en dus één van de hoogste in rang op nationaal vlak. We kennen hem al heel wat jaren en hebben de man leren waarderen om zijn sociale inzet en eerlijke bekommernis voor het Nepalese volk. Hij heeft bij herhaling zijn oprechte waardering uitgesproken voor datgene wat project Gahate-Nepal voor de gemeenschap doet. Dit keer komt hij zelf met een verzoek.

Mr Gautam schrijft: “Een jaar geleden kwam ik op één van mijn dienstreizen in Udaypur langs de weg een vrouw tegen met een kind. Ze waren ondervoed en de moeder was erg verzwakt. Ze kwamen de weg opgelopen en waren in feite op de vlucht voor haar man, een dronkaard die haar sloeg. Gedurende een jaar heb ik ze onder mijn vleugels genomen want haar man is drug en alcohol verslaafd en zorgt voor niets. Momenteel zoekt ze hulp voor haar zoontje want ze zou hem een goede schoolopleiding willen geven maar heeft de middelen daarvoor niet. Ikzelf heb al wat gezocht naar een oplossing maar vind die niet. Ik weet niet of uw project de opleiding van zo’n kind kan bekostigen. Hij is nu vier en een half jaar en kan binnenkort naar school. Wanneer hij zijn lagere school tot klas 12 kan afmaken, kan ik zorgen dat hij een job krijgt hier in Nepal. Daar het dorp erg afgelegen is zou de jongen op school kunnen dicht bij Kathmandu. Is het mogelijk om zijn  studie (op internaat) te bekostigen? Dat zou neerkomen op zo’n 160 euro per maand, kost en inwoon inbegrepen. Het geld kan direct aan de school worden betaald. Het zou betekenen dat de jongen toch een toekomst krijgt. Het zou fijn zijn als je me iets kan laten weten.”

Aan onze donoren stuurden we dan volgend bericht:

Na overleg in het Comité hebben wij hem noodgedwongen moeten antwoorden dat het project momenteel niet in staat is om op die vraag in te gaan: Tot nu toe zijn we immers telkens op vragen ingegaan die een structurele bijdrage leveren aan de gemeenschap. Zo hebben we het Gezondheidscentrum gebouwd en bemand, wat maandelijkse loon- en onderhoudskosten met zich meebrengt, en de school in Gahate op weg geholpen, waar we ook op de recente vraag willen ingaan,  om zo een bijdrage te leveren aan de hele gemeenschap. Hetzelfde is gebeurd in Dhobane waar we vier klassen hebben gebouwd. Indien we op een vraag als deze  zouden willen ingaan, betekent dit dat we het project helemaal anders moeten organiseren en werken met een soort peterschap of meterschap van mensen die de studies van een kind willen bekostigen!

Toch willen we de vraag voorleggen omdat we beseffen dat dit voor zo’n kind de enige mogelijkheid is om uit de armoede te geraken en wij desgewenst graag als tussenpersoon willen fungeren om dat mogelijk te maken en toezicht te houden op de goede afwikkeling, indien mensen bereid zijn om dergelijk engagement aan te gaan. Gezien de andere engagementen die we hebben aangegaan, kunnen we het jammer genoeg zelf niet bekostigen, hoe belangrijk we het ook vinden en hoe graag we dat ook zouden willen.

En wat denk je.... een paar mensen organiseerden een groepje mensen rondom zich die zich bereid verklaarden om maandelijks een kleine som te storten en zo het schoolgeld voor de kleine Sarkar, want zo heet de kleine jongen, te bekostigen! Een schitterend initiatief en prachtig nieuws voor Sarkar en zijn familie!

 

 

 

 

Inrichting van computerklassen in Gahate en Dhobane.

In Dhobane zelf gaat midden 2018 alles zijn rustige gang. De nieuwe klassen zijn volop in gebruik en de Directeur is met zijn schoolcomité in overleg over het inrichten van een computerklas. Voor deze school van 518 leerlingen met een afdeling middelbaar onderwijs lijkt dit uiteraard geen overbodige luxe. Jammer genoeg is er nog altijd geen elektriciteit in het dorp en dienen ze zich te behelpen met zonnepanelen. Maar er is verandering in zicht: sedert één maand en nog heel voorlopig is een weg aangelegd die tot vlakbij de school loopt. De kans is dus erg groot dat binnen afzienbare tijd ook hier elektriciteitspalen zullen verrijzen die – hoezeer ze het landschap ook ontsieren – de belofte meebrengen van technische vooruitgang. De Directeur, een minzaam man, polste dan ook voorzichtig of ze voor het inrichten van een computerklas op ons mochten rekenen. Uiteraard zal Comité Gahate-Nepal deze vraag ernstig nemen en zal de man binnenkort daar ook bericht van krijgen.

Ook in Gahate zal één van beide nieuwe klassen daarna worden ingericht als computerklas. Dit zal de leerlingen van het vierde en vijfde jaar (de primary school bestaat uit 5 studiejaren) op die manier toelaten om te worden voorbereid op een eventuele overgang naar het middelbaar onderwijs. Heel weinig kinderen uit  Gahate hebben tot nu toe die stap gezet, mede door de grote kloof die ze moeten overbruggen wat betreft het niveau van onderwijs. Dit was ook de aanleiding om enkele jaren geleden een leraar Engels aan te trekken. Het resultaat van die lessen op zich is misschien wat pover – conversatie is nog altijd een brug te ver – maar het is een begin. Het belangrijkste effect tot nu toe is zonder twijfel dat de zorg voor het onderwijs opnieuw onder de aandacht is geplaatst en er heel wat meer inspanningen worden geleverd, zowel door het onderwijzend personeel als door de bevolking, om de school en het onderwijs aantrekkelijker te maken. Wat de leerlingen zelf betreft kan het  inrichten van een computerklas de eentonigheid van het gehanteerde onderwijssysteem doorbreken en de  leergierigheid stimuleren.

Voor de Shree Salewa Secundary school, de middelbare school uit Dhobane, geldt uiteraard dezelfde redenering met als bijkomend gegeven dat voor de leerlingen van het middelbaar, die hogere studies willen aangaan, een computeropleiding wellicht onmisbaar zal blijken. Misschien zal slechts een klein percentage de mogelijkheid krijgen tot hoger onderwijs, maar voor hen kan het wel van doorslaggevend belang zijn. Het deed de directeur en zijn schoolgemeenschap dan ook heel veel plezier dat hij in november 2018 de eerste zeven computers in ontvangst mocht nemen. Hij nodigde ons uit om zéker te komen zien wanneer alles zou zijn geïnstalleerd.

 

 

 

 

 

 

 

Verdere afwerking van het Gezondheidscentrum

Toen het gezondheidskamp 2017 op zijn einde liep, bleek dat de microscoop van het labo stuk was gegaan en werd hals over kop een nieuw exemplaar besteld in Birathnagar, een stad tegen de Indiase grens. Die kwam pas aan toen wijzelf vertrekkensklaar stonden, maar dat belette niet dat de laborant dolgelukkig was met die nieuwe aanwinst.

Tegelijkertijd met de microscoop kwamen ook de speciale matrassen voor de ziekenhuisbedden en de waterfilter voor het gezondheidscentrum.

In Gahate levert de staf van het gezondheidscentrum keurig werk en de laborant kon niet nalaten er lachend op te wijzen dat ze zelfs een 24-uurs permanentie hebben. Bij een vorig bezoek was ik er trouwens getuige van hoe – een heel eind na middernacht – een patiënt voor een dringende interventie werd binnengebracht. Hij glunderde ook toen hij mij zijn gloednieuwe microscoop demonstreerde. De vorige had het laten afweten en in november hadden we hem een nieuw exemplaar bezorgd. Iets nieuws is ook dat we nu over zuiver water beschikken in het gezondheidscentrum sedert de waterzuiveringsinstallatie is gemonteerd. Eindelijk moet niet eerst alle water worden gekookt vooraleer het zuiver en drinkbaar is. Bovendien betekent het feit dat de bedden nu voorzien zijn van matrassen die afwasbaar zijn, qua hygiëne ook een hele vooruitgang.

Het gezondheidscentrum is klaar om door de gemeenschap te worden overgenomen: het is binnen afzienbare tijd aan hen om te bewijzen dat ze daar ook toe in staat zijn. Iets waar we niet aan twijfelen.

 

 

 

 

 

 

Onverwacht slecht nieuws.

De vader van Manoj, onze jongen die regelmatig in onze nieuwsbrieven werd vermeld omdat hij al zoveel heeft bijgedragen aan de realisatie van Project Gahate-Nepal tot nu toe, is begin januari verongelukt! Zijn vader was 53 jaar, een minzaam man, ex-onderwijzer en  heel geëngageerd bezig in de gemeenschap. Vanuit die overtuiging was hij sedert kort in de politiek gestapt. Bij de recente regionale verkiezingen in Nepal was hij eind vorig jaar districtsverantwoordelijke geworden in de regio Sankuwasava. Begin dit jaar, bij een bezoek aan één van de plaatselijke gemeenschappen, is het voertuig waarin hij zat, van de primitieve weg af geraakt en zo’n 300 m naar beneden gestort. Niemand van de zes inzittenden heeft in het verhakkelde voertuig de val overleefd… !

Voor ons is hij één van de honderden mensen in Nepal die jaarlijks slachtoffer worden van de erbarmelijke toestand van de wegen en de gebrekkige en slecht onderhouden voertuigen. Voor Manoj is het zijn vader, met wie hij een heel fijne band had ontwikkeld en – zoals cultureel bepaald – is hij als enige zoon meteen gezinshoofd en verantwoordelijk voor zijn familie, voor zijn moeder en zijn drie zussen!

Ook in het gezondheidscentrum in Gahate is dat negatieve nieuws hard aangekomen: Manoj is er immers een vrolijke en graag geziene gast en als tussenpersoon van het project betaalde hij het salaris van de personeelsleden uit en stond hij altijd klaar om hen uit de moeilijkheden te helpen. Daar het Hindoeïsme een heel aantal regels voorschrijft in verband met de verplichte rouwperiode, is Manoj momenteel een hele tijd op non-actief gezet en dus moeten we andere wegen zoeken om de dienst te garanderen. Dat vraagt wat tijd en overleg en is uiteraard vervelend voor hen, maar ze tonen alle begrip.

Er is daarbij nog het besef dat Vader Katuwal, vanuit zijn bezorgdheid voor de plaatselijke gemeenschappen, reeds twee jaar geleden de vraag had gesteld aan Project Gahate om ook voor de mensen in de arme regio van Num iets te doen...! Het feit dat we ondertussen druk doende waren in Gahate en een dringende vraag van Dhobane wilden beantwoorden, liet ons niet toe om op dat moment ook op die vraag in te gaan. Uiteraard vinden we dat nu heel erg. Misschien moeten we ter nagedachtenis toch proberen aan zijn wens tegemoet te komen.

Een dramatische afloop.

In de stroom van patiënten gedurende het gezondheidskamp, ook een opvallend jong koppel. Het valt op hoe hij haar zorgvuldig naar binnen leidt bij de dokter. Na de consultatie vertrekken ze op dezelfde manier. Achteraf blijkt dat bij de jonge vrouw een hersentumor is vastgesteld. Na de eerste symptomen in februari van dit jaar werd in mei door een neuroloog de diagnose gesteld. Het rapport vermeldt dat de tumor ‘opereerbaar’ is…! lugubere grap als je bedenkt dat die mensen doodarm zijn, ziekteverzekering onbestaande is en zo’n operatie hier al gauw 6 à 7.000 euro kost.

Wanneer de jonge echtgenoot achteraf medicatie komt halen om de druk van de zwelling te verminderen, loop ik met de man mee. Dipak heet hij en Srijana is zijn vrouw. Ze is 27 jaar, ze hebben twee jonge kinderen en woonden tot voor kort in Itahari, in het Oosten van Nepal tegen de grens met India. Omdat ze hoorden dat het gezondheidskamp er aankwam zijn ze ingetrokken bij haar moeder in Gahate, in de hoop dat… .

Wanneer we bij het huis van de moeder aankomen ligt Srijana in de schaduw op een matje. Als ik haar groet gaat ze rechtop zitten maar ziet me niet: door de druk van de tumor op een bepaalde plaats in haar hersenen is ze blind geworden. Indien de druk nog toeneemt betekent dit voor haar het einde; Uiteraard kan ik niets beloven maar als ik bij het vertrek haar hand zoek, klemt ze zich heel even aan mij vast… ik voel háár paniek en míjn onmacht!

 

Srijana is één van de velen.

En je kan dan al prioriteit geven aan structurele maatregelen ten bate van de hele gemeenschap, het individuele leed is zo indringend dat je later in je tent, het beeld van Srijana op haar matje niet meer kwijtraakt en de slaap niet komt…!

Het houdt overduidelijk ook onze groepsgenoten bezig en wanneer ze aanbieden om gevoelig in de kosten bij te dragen, hakken we de knoop door en zal met hun hulp het project de kosten dragen. Uitstel is immers geen optie! We overleggen met de twee jonge mensen en dan wordt Tshering, onze gids, ingeschakeld en komen Srijana en haar man twee dagen later aan in het National Institute of Neurological and Allied Sciences in Kathmandu. Onmiddellijk worden de onderzoeken gestart. Daar geen enkele zorginstantie financieel tussenkomt, dient in Nepal de patiënt of zijn familie een aanzienlijk voorschot te betalen alvorens de patiënt in het ziekenhuis wordt toegelaten en dit is zéker het geval vooraleer een operatie wordt overwogen en gepland. Hier wordt dus overduidelijk dat in Nepal medische hulp voorbehouden is voor de betere klasse die het kan betalen. Wij storten dat voorschot voor Srijana en hebben een onderhoud met de neurochirurg. Hij legt uit wat er dient te gebeuren maar zegt erbij dat de kans dat zij nog haar zicht terugkrijgt erg klein is. Eerst wilde hij met medicatie de aanzienlijke tumor wat doen inkrimpen en zou dan het meisje opereren om op die manier de fatale druk van de hersenen weg te nemen. Pas dan kon hij zien of de tumor kwaadaardig is of niet.

Uiteindelijk loopt alles anders: Door omstandigheden buiten onze wil en waar we niets kunnen aan veranderen, gaat de operatie in laatste instantie niet door. Toch willen we dit voorval aanhalen omdat voor heel wat mensen in Nepal, het ontbreken van elke structurele hulp in geval van ziekte zoveel als een doodvonnis betekent. Het is enkel bij gelegenheden zoals een gezondheidskamp dat duidelijk wordt dat armoede veel meer is dan een synoniem van honger, dat duidelijk wordt hoezeer de armoede en marginaliteit mensen uitsluit van het meest basale recht op hulp en  ondersteuning, iets wat voor ons vanzelfsprekend is en waar we zelden bij stilstaan. Wat Srijana zelf betreft: we blijven in de mate van het mogelijke haar situatie opvolgen en hopen alsnog een mogelijkheid te vinden om de jonge vrouw te helpen en het jonge gezin te ondersteunen. We blijven hopen op een positieve uitkomst ook voor haar.

Later blijkt dat de situatie door ons niet kon worden rechtgezet.
In maart 2018 bij ons bezoek aan Gahate gingen we haar moeder opzoeken:
De moeder van Shrijana woont nog altijd in Gahate en samen met Tshering, mijn gids en tolk, besloot ik haar op te zoeken. Ze zat buiten haar hut met een buurvrouw te praten en was blijkbaar blij om mij te zien. Ik werd uitgenodigd om erbij te gaan zitten en ze vertelde dat Srijana met haar man en kinderen nog een tijd bij haar had gewoond, maar dat ze nu bij haar schoonouders woonde in een dorp meer oostwaarts. Ze stelde het niet goed en haar toestand was, zoals voorzien, gaandeweg achteruit gegaan. De moeder was erg verdrietig en vertelde dat verschillende mensen hadden geprobeerd haar dochter te overtuigen om zich te laten opereren, maar dat had ze telkens geweigerd. Met een erg bezwaard gemoed namen we afscheid. Terecht, want toen we einde oktober de vrouw opnieuw bezochten, bleek dat haar dochter twee maanden tevoren was overleden! Ze vertelde wel dat ze haar twee kleinkinderen nog geregeld kon zien en dat was duidelijk een troost. Hier werd nog maar eens pijnlijk duidelijk dat in ernstige situaties toegang  tot medische zorg zo goed als onbestaande is.

 

Ons vierde gezondheidskamp in Gahate.

Op 18 november, het was toen zo’n 25 C° en zoals verwacht was op heel wat plaatsen de rijstoogst volop aan de gang, lag het Gezondheidscentrum er stralend bij, duidelijk in afwachting van het jaarlijkse gezondheidskamp. Zoals gewoonlijk kwamen de patiënten eerst met mondjesmaat. Ze hadden ons verwittigd dat er die morgen niet zoveel volk zou komen omdat er in een groter dorp, op zo’n twee uur lopen, een soort foor was met jaarmarkt, maar tegen de verwachting in groeide de groep wachtenden gestadig aan. Daar Marleen dit keer geen assistentie van een andere arts kreeg, had ze de handen meer dan vol met jong en oud, met ernstig zieken en ook al eens met iemand die, zonder acute noodzaak, gebruik maakte van de kans op een medische check up. Een dokter is hier immers slechts heel sporadisch aanwezig en – hoewel de verpleger en de laborant schitterend werk leveren – vinden ze een ‘echte’ dokter toch nog altijd beter. De tweede dag kwamen de schoolkinderen daar nog bij en werd het een heuse overrompeling. Gelukkig waren er ook nog andere helpende handen en verliep alles vlot. Tussendoor bleek dat de microscoop van het labo stuk was gegaan en werd hals over kop een nieuw exemplaar besteld in Birathnagar, een stad tegen de Indiase grens. Die kwam pas aan toen wijzelf vertrekkensklaar stonden, maar dat belette niet dat de laborant dolgelukkig was met die nieuwe aanwinst. (Wij iets minder met die onvoorziene uitgave!)

Tegelijkertijd met de microscoop kwamen ook de speciale matrassen voor de ziekenhuisbedden en de waterfilter voor het gezondheidscentrum.

Een uniek concert!

Op 14 oktober organiseerde Project Gahate-Nepal, in samenwerking met de Genkse Academie een uniek benefietconcert.

Gilbert De Greeve is een pianovirtuoos en componist, ere-directeur van de toenmalige bekende ‘Rijksmuziekacademie’ van Antwerpen.
Dit benefietconcert is een unieke gelegenheid om deze schitterende pianist, die zowel in binnen- als buitenland voor erg gewaardeerde pianoconcerten wordt uitgenodigd, aan het werk te horen.
Gilbert De Greeve heeft in feite Genkse roots. Zijn vader, wijlen Jos De Greeve, was bovendien de eerste directeur van de Genkse Academie.
Daarnaast leveren ook enkele ‘Jong Talent’ leerlingen van de Genkse Academie  een bijdrage aan dit benefietconcert met piano, harp en zang.
De opbrengst van dit concert gaat integraal naar Project Gahate-Nepal.
Plaats en tijdstip: Schouwburg Stadhuis Genk  Zaterdag 14 oktober 2017 om 19.00 h.

 

14 oktober bracht in de schouwburg van het Genkse stadhuis dan ook twee werelden, westerse cultuur en zorg voor mensen aan de andere kant van de wereld, klankrijk zo dicht bij elkaar, dat het ene in het andere overvloeide. Het werd een schitterende avond waaraan buitengewone muzikanten, professionelen en mensen die nog volop bouwen aan een muzikale carrière, samen met de Genkse Academie voor Kunst en tal van vrijwilligers, belangeloos meewerkten. Het resultaat was werkelijk heel geslaagd en van de talrijke aanwezigen hoorden we enkel positieve commentaren. Daar iedereen gratis zijn bijdrage leverde en via GA voor Kunst ook de stad Genk een aantal faciliteiten ter beschikking stelde, was de opbrengst voor het project erg mooi en genoten de mensen van Gahate en Dhobane op deze manier mee van deze buitengewone opvoering. Hun en onze dank is dan ook erg groot.

Regenseizoen 2017 is weer voorbij

Zo te zien loopt de zomer hier stilaan op zijn einde en hopelijk heb je er echt van genoten. In Nepal nadert het einde van de moesson en ook dit jaar weer hebben de moessonregens in Nepal een ware ravage aangericht. Vooral de Terai, het lagere gedeelte van Nepal tegen de Indiase grens, werd zwaar getroffen. De talrijke overstromingen en landverschuivingen hebben vooral daar hun jaarlijkse tol aan mensenlevens en stoffelijke schade geëist.

Vanuit Bojhpur, het district waar Gahate en Dhobane gelegen zijn, kregen we dit jaar gelukkig geen berichten van verlies aan mensenlevens of van zware schade. Dit betekent alleen dat het dit jaar niet erger was dan in een doorsnee regenseizoen. De keerzijde van de medaille is dan weer dat Nepal er straks terug heel groen en kleurig bij ligt en dat de op handen zijnde rijstoogst hen hopelijk verzekert van voedsel voor de komende maanden.

In de lagere en middelbare school van Dhobane hebben de kinderen dit jaar niet onder een afdak de regen moeten trotseren: voor het eerst sedert de rampzalige dagen en de aardbevingen van april en mei 2015 zaten de kinderen van de vier verwoeste klassen weer droog en veilig onder dak. De afwerking binnenin mag dan nog op zich laten wachten, het zal voor hen alvast heel wat comfortabeler zijn geweest dan de twee voorbije regenseizoenen. De technici en arbeiders die op zo korte tijd de klassen hebben neergezet mogen fier zijn.