Nieuws voorjaar 2017.

We zijn sinds een paar dagen terug uit Nepal en ‘halleluia’… er loopt een nieuw aangelegde weg (!) richting Dhobane – onafgewerkt, maar toch – ! Om tijd te sparen, besloten we om er gebruik van te maken. Wat we daarvoor nodig hadden was: een plaatsje tussen de 10 inzittenden van de 4x4 Land Rover (blijkbaar een afgedankt exemplaar van één of andere Niet-Gouvernementele Organisatie) en een kamikaze-chauffeur, die het aftands vehikel – bij tijden met een rotvaart, dan weer worstelend tegen de steile hellingen – met brullende motor aan de gang weet te houden.

Je hebt de indruk van nu eens door moeras, dan weer door een vers-geploegde akker te ploeteren en de meeste tijd over een verwaarloosd karrespoor te dokkeren. Maar het lukt!

 

De laatste klim van een drietal uren moet sowieso te voet. Bij aankomst merken we: de mensen van Dhobane hebben niet stilgezeten in de tussentijd. Het deels ingestorte oude schoolgebouw is helemaal afgebroken en zo werd de plaats vrijgemaakt voor de vier nieuw te bouwen klassen. Het ziet er nu troosteloos uit, maar hopelijk komt daar snel verandering is. Manoj overlegt met de school- en dorpscomités over de exacte plaats en het afmeten begint. Er worden afspraken gemaakt over de voorbereidende werken en de eerste voorschotten worden betaald. Ondertussen is wel duidelijk: de vier klassen die we hen beloofden, zijn meer dan dringend nodig: we zien met eigen ogen hoe de leerlingen van het eerste leerjaar gewoon in open lucht de les volgen, bij gebrek aan een lokaal. Het is examentijd en ook de oudere leerlingen krijgen hun opdrachten in twee opeenvolgende shiften: terwijl de ene groep aan ’t werk is, staat de andere te wachten op een vrij lokaal!

 

Omdat de 4 door ons beloofde lokalen zeker niet zullen volstaan, is de school nog maar eens gaan aankloppen bij het gouvernement. Ze hebben, tot hun eigen en onze verbazing +/- 30.000 Euro losgekregen voor nog een nieuwbouw. Dit werk is reeds gestart, maar de Directeur vertelde dat ze met dat geld hoogstens de twee klassen van het gelijkvloers zullen kunnen afwerken. De verdieping zal wellicht nooit voltooid worden, hoe nodig de lokalen ook zijn.

Wat ons gebouw betreft, zullen de voorbereidende werken op het einde van deze maand afgerond zijn. Dit houdt in dat alle bouwmaterialen dan ter plaatse moeten zijn. Er volgde dan ook een lang overleg met de transporteur. De man staat voor een zware opgave. Het materiaal wordt in Tumlingtar aangeleverd vanuit Bangladesh. Van daaruit dient het met tractoren te worden overgebracht (over de hierboven omschreven ‘wegen’) tot aan de voet van de lange klim naar Dhobane. Daar moet het worden overgeladen en verdeeld over dragers. Omwille van de afmetingen en de zorg waarmee dit transport van prefab panelen en systemen dient te gebeuren, kan het niet door paardjes of ezeltjes worden gedaan. Eens het materiaal ter plaatse, kan de opbouw op een 20-tal dagen worden voltooid. De afwerking kan dan in het regenseizoen. Dit vooruitzicht zorgde voor heel wat lachende gezichten. De schooldirecteur zei met nadruk: ”we zullen altijd met heel veel dank aan jullie blijven denken.” Hij zei het mij, maar het is bedoeld voor jullie allemaal!

Vooraleer we naar Dhobane trokken, bezochten we het project in Gahate. Het overzetbootje was hersteld zodat een lange omweg ons bespaard bleef. Aankomen in Gahate is een verademing, niet enkel vanwege de enthousiaste ontvangst, maar vooral omdat er duidelijk hard wordt gewerkt en dat niet enkel in het onderhoud van het centrum. De mensen kunnen – tot hun en onze tevredenheid – op elk tijdstip in het Gezondheidscentrum terecht. Zo brachten ze ‘s morgens om 8 uur een zwaar zieke vrouw op een zelfgemaakte draagberrie binnen. Daar ze intensieve zorgen nodig had, heeft de verpleger haar de meest noodzakelijke zorgen verleend en is ze daarna overgebracht naar het enige ziekenhuisje van de streek.

Ook

O

Wat het schooltje betreft is er enkel positief nieuws. Het gebouw ziet er na een nieuwe verfbeurt binnen en buiten, terug heel wat aantrekkelijker uit. Maar wat ons het meest verheugt is dat er een ploeg enthousiaste leerkrachten aan het werk is. Ze stimuleren elkaar voortdurend om het schoollopen voor de kinderen zo aangenaam en boeiend mogelijk te maken. Zo is er een nieuwe, pas afgestudeerde leerkracht die, naast het onderwijs in strikte zin, opnieuw de nadruk legt op de traditionele cultuurwaarden van muziek en dans, iets wat in de Nepalese gemeenschap even belangrijk is als eten en drinken. Dit nieuwe accent heeft tot gevolg dat ook de volwassenen met meer interesse het schoolleven van hun kinderen volgen en meer betrokken geraken.

Om hen daarvoor een tweedehands piano of harmonium te bezorgen, wat ze lachend suggereerden, leek ons nét iets te ver gezocht … (denkend aan het gammele bootje, de slechte wegen en… de prijs!)

Maar, hoe dan ook: dank zij jullie allemaal, dank zij de vele sponsors en belangstellenden, krijgen heel wat van deze kinderen, in Gahate zowel als in Dhobane opnieuw uitzicht op een toekomst, hebben die twee  dorpsgemeenschappen stilaan een nieuw elan gekregen en dát is meer dan wij, meer dan zij ooit hadden durven dromen!